Ruud Gebel

Ik schrok een beetje toen ik de berichtgeving rond het Facebookbericht van Christa Noëlla las. Wat voor vreselijks zou ze hebben geschreven? Dat valt best mee als je het bericht zelf leest. Ze overdrijft en trekt de verkeerde conclusie, maar de reacties, tot doodsbedreigingen aan toe, zijn stuitend. Op 4 mei herdenken wij alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en van alle oorlogen en conflicten tot de dag van vandaag. De nadruk ligt (nog) op WO II. Logisch, een groter conflict hebben wij niet gekend, en de vernietiging van de joden door de nazi's is zonder precedent. Herdenken dient meerdere doelen: we gedenken de mensen die hun leven voor onze vrijheid hebben gegeven en we gedenken de weerloze burgerslachtoffers. 'Dit nooit meer' en 'Dankzij hen kunnen we in vrijheid leven en zeggen wat we willen' zijn veel gehoorde zinsneden in deze dagen. Daarom snap ik Christa niet. Juist de herdenking herinnert ons er aan dat we  nooit meer onder een fascistisch regim

Tijdens een voorlichtingsbijeenkomst van de studierichting Politicologie aan de Universiteit Leiden is de aanwezigen gevraagd naar hun stemgedrag ten aanzien van het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne . De uitslag ziet u hierboven afgebeeld. Dat schoof de oplossing van een dilemma waar ik mee worstel een maand naar voren: ga ik stemmen? Zoals u misschien uit het verleden nog weet, ben ik fel tegenstander van een referendum . Een referendum heeft geen plaats in de representatieve democratie die wij in Nederland hebben. Wij kiezen elke vier jaar onze vertegenwoordigers in de verwachting dat zij met alle kennis en wijsheid die zij bezitten de juiste keuze maken. Blijken zij vier jaar lang niet de juiste keuzes gemaakt te hebben, blijken wij dus de verkeerde mensen gekozen te hebben, hebben wij na vier jaar, of zo veel eerder als een kabinet valt, de mogelijkheid deze fout te herstellen door op iemand anders te stemmen. De doorsnee Nederlander heeft geen tijd om alle