Ruimte voor mensen

Ruimte voor mensen. Dat wordt ons motto voor de komende vier jaar. Iets waar we de afgelopen jaren reeds hard aan gewerkt hebben en waar we de komende vier jaren mee verder willen. De komende weken belicht ik telkens een onderwerp uit ons nieuwe verkiezingsprogramma, dat teruggrijpt op het thema ‘ruimte voor mensen’.
Eerst maar eens het motto zelf, ruimte voor mensen. De VVD gelooft in de kracht van het individu. Niet op de manier van ‘ieder voor zich’. Nee, maar op de manier dat iedereen de ruimte krijgt om zijn of haar leven in te richten naar eigen inzicht, daarbij wel oog houdend voor de belangen van andere mensen, en binnen de Nederlandse wetten, normen en waarden. De overheid bemoeit zich uitsluitend met zaken die daarbij ondersteuning bieden zoals veiligheid, infrastructuur en ondersteuning van hen die (tijdelijk) niet op eigen benen kunnen staan. Regels en wetgeving worden tot een minimum beperkt. Mensen moeten in Alphen aan den Rijn kunnen wonen in een voor hen passende woning, in een schone en veilige buurt, in een stad met voldoende voorzieningen zoals scholen, winkels, sportclubs en met vitale ondernemingen die voor werkgelegenheid zorgen. Mensen die ondersteuning nodig hebben (zoals inkomensondersteuning of huishoudelijke hulp) moeten dat krijgen en moeten hulp krijgen om indien mogelijk weer op eigen benen te staan. Dat is wat de VVD reeds vele jaren op het netvlies heeft en waar zij reeds vele jaren verantwoordelijkheid voor draagt. Wordt vervolgd.

De KPN gaat op bepaalde functies uitsluitend vrouwen laten solliciteren. Wat een minachting voor de vrouw. Welk antwoord geeft u liever op de vraag 'Waarom heb jij deze functie gekregen?'? 'Omdat ik een vrouw ben', of 'omdat ik de beste was'? Ik hoop en verwacht dat iedereen voor het laatste antwoord kiest. Vrouwen en mannen dienen wel gelijk te worden behandeld; situaties waarbij een man voor een identieke functie meer krijgt betaald dan een vrouw (ze schijnen nog voor te komen) moeten worden gecorrigeerd. Wat mij ook irriteert, is dat er een mening onder schuil gaat dat als je als vrouw niet een hoge functie nastreeft, je minder waard bent dan een vrouw die parttime, of niet werkt en een gezin draaiende houdt; veel vrouwen voelen zich bijna genoodzaakt zich te excuseren voor het feit dat ze niet werken (datzelfde geldt voor mannen trouwens), of 'alleen' maar vrijwilligerswerk doen. Wat een onzin. Als we elkaar nu eens vrij laten in de manier waarop we ons leven willen inrichten, merken we vanzelf hoeveel vrouwen en hoeveel mannen in de top van een bedrijf komen te zitten. Het zal mij worst zijn, zo lang een bedrijf maar goed wordt geleid.

Twee zorgpuntjes, zowel punten betreffende de gezondheidszorg, als punten van zorg.

Gisteren zag ik een reportage over Buurtzorg, een nieuw bedrijf van en door wijkverpleegkundigen die terug gaan naar de basis van het vak: mensen thuis verplegen in de breedste zin van het woord. Niet een wondverpleegkundige, een prikzuster, een zuster voor wassen en aankleden, een zuster voor kousen aantrekken en een huishoudelijke hulp, maar één vertrouwd persoon. Het lijkt lang geleden, maar iets meer dan tien jaar geleden was het volstrekt normaal dat ik als huisarts de wijkverpleegkundige rechtstreeks belde met de vraag om eens bij mevrouw Jansen te gaan kijken die wat hulp nodig had. Thans moet ik mij door papieren of een website worstelen om iets gedaan te krijgen, en mensen krijgen tig verschillende mensen die verschillende dingen doen. Back to basics. Dus, geachte thuiszorgorganisaties, snel hervormen, of uw personeel zien vertrekken naar Buurtzorg waar de meeste patiënten en huisartsen graag zaken mee zullen doen denk ik.

Thuisgekomen zag ik een artikel in Alphen CC. Basisziekenhuis Moet stelt voor een ziekenhuis neer te zetten van de NUON-gelden. Dat klinkt sympathiek; immers, iedereen, ook wij, ziet het liefste gisteren een basisziekenhuis binnen onze gemeentegrenzen liggen. Maar laten we wel reëel zijn. Je zet met veel miljoenen misschien wel een gebouw neer, maar daarmee heb je nog geen geld om de jaarlijkse lasten te dekken van apparatuur en personeel. Een ziekenhuis kost veel geld, en zo lang er een compleet ziekenhuis in Leiderdorp staat, krijgen wij hier geen compleet ziekenhuis. Sterker nog, de plannen van het Rijnland Ziekenhuis duiden op een dagziekenhuis voor Alphen aan den Rijn. Alles wat zonder langdurige opname kan, moet in Alphen kunnen. Dat is een flinke stap voorwaarts, maar ik mis nog de mogelijkheid om mensen die een operatieve ingreep hebben ondergaan in Alphen te laten herstellen. Als we dat hebben, ben ik best bereid te wachten tot het ziekenhuis in Leiderdorp aan herbouw toe is om dan de discussie weer aan te gaan of de herbouw niet beter in Alphen aan den Rijn kan plaatsvinden.

Tenslotte in het kader van de toeristische tips: het Limburgs Museum te Venlo. Het eerste museum waar onze kinderen vier uur lang hebben rondgewandeld zonder te vragen of we eindelijk naar huis gaan. Het komende jaar is er onder andere een expositie over Suske en Wiske, maar ook de vaste onderdelen van het museum zijn de moeite waard. Voeg daarbij de prachtige natuur van de Maasduinen, Maasvallei en Peel, het comfort van Landalpark Het Roekenbosch en de gastvrijheid van Tantje Jet aan de Maas (het ‘smokkelaarsontbijt’ voorafgegaan door een wandeling met de boswachter is een aanrader), en u begrijpt dat we een erg leuke herfstvakantie hebben gehad. Ik hoop dat dat ook voor u geldt.

Tot volgende week.