Veiligheid
Ik huiver een beetje om het onderwerp veiligheid aan te kaarten. Het schietincident ligt nog vers in het geheugen. Het drama heeft diepe wonden geslagen, maar heeft ook het saamhorigheidsgevoel en de trots van de Alphenaren weer aangewakkerd. Zoals burgemeester Eenhoorn heeft gezegd: we komen hier sterker uit. Hij heeft ook gezegd: "Veiligheid is nooit 100% te garanderen.".
De reden dat ik het onderwerp veiligheid aankaart is een andere. Aanstaande dinsdag ga ik met groep 7 en 8 van De Stromen, locatie Batenstein, naar het Binnenhof voor een bezoek aan de Ridderzaal en de Tweede Kamer. Het betreft zo'n 50 schoolkinderen en enkele begeleiders. Als verrassing had ik een Tweede Kamerlid gevraagd, en bereid gevonden, de groep na afloop om half twee in de fractiekamer te ontvangen. Echter, wat bleek? Het bezoek moest worden afgelast omdat zij vijftig schoolkinderen niet snel genoeg gescand krijgen. Jazeker, u leest het goed, gescand, op wapens en explosieven. Je weet maar nooit of zich onverhoopt onder deze kinderen een Al Qaida strijder in de dop bevindt, nietwaar? Zijn wij in dit land nu compleet gek geworden? Laten we ons echt op deze manier gijzelen door onze angst? Ik ben als volwassen bezoeker aan de Tweede Kamer inmiddels gewend aan een veiligheidscheck: riem uit, spullen uit je zak, aktentas op de band etc.; niet leuk, tikkeltje overdone, maar goed. Dat Geert Wilders bewaakt wordt is gezien de vele dreigementen aan zijn adres logisch. Als de Koningin of de premier ergens komen, is het begrijpelijk dat de nodige veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Echter, ik ben afgelopen woensdag niet gescand toen ik het Castellum betrad, en ik heb ook niemand op het plein gescand zien worden. Natuurlijk zijn de veiligheidsmensen getraind, maar toch is het in deze omstandigheden mogelijk een aanslag te plegen. Dat is een risico dat we altijd lopen, tenzij we deze VIPs standaard in een pantserauto willen vervoeren zodat niemand van het publiek ze ziet. Op 9 april hebben we gemerkt dat we zelfs risico's lopen waar we van tevoren in onze ergste nachtmerries nog niet over hebben gedroomd, en toch lopen mensen vandaag weer 'gewoon' te winkelen in de Ridderhof en de andere winkelcentra. We lopen risico's, elke dag, tegen sommige kunnen we ons indekken, tegen andere niet, althans niet zonder dat wij een groot deel van onze vrijheid opofferen. Dat we schoolkinderen van 10, 11, 12 jaar moeten scannen uit angst voor een aanslag gaat wat mij betreft veel te ver. 'Heb het leven lief, en wees niet bang', is er afgelopen woensdag in het theater gezongen door Liesbeth List en William Spaaij. Zo is het!
Tot volgende week.
De reden dat ik het onderwerp veiligheid aankaart is een andere. Aanstaande dinsdag ga ik met groep 7 en 8 van De Stromen, locatie Batenstein, naar het Binnenhof voor een bezoek aan de Ridderzaal en de Tweede Kamer. Het betreft zo'n 50 schoolkinderen en enkele begeleiders. Als verrassing had ik een Tweede Kamerlid gevraagd, en bereid gevonden, de groep na afloop om half twee in de fractiekamer te ontvangen. Echter, wat bleek? Het bezoek moest worden afgelast omdat zij vijftig schoolkinderen niet snel genoeg gescand krijgen. Jazeker, u leest het goed, gescand, op wapens en explosieven. Je weet maar nooit of zich onverhoopt onder deze kinderen een Al Qaida strijder in de dop bevindt, nietwaar? Zijn wij in dit land nu compleet gek geworden? Laten we ons echt op deze manier gijzelen door onze angst? Ik ben als volwassen bezoeker aan de Tweede Kamer inmiddels gewend aan een veiligheidscheck: riem uit, spullen uit je zak, aktentas op de band etc.; niet leuk, tikkeltje overdone, maar goed. Dat Geert Wilders bewaakt wordt is gezien de vele dreigementen aan zijn adres logisch. Als de Koningin of de premier ergens komen, is het begrijpelijk dat de nodige veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Echter, ik ben afgelopen woensdag niet gescand toen ik het Castellum betrad, en ik heb ook niemand op het plein gescand zien worden. Natuurlijk zijn de veiligheidsmensen getraind, maar toch is het in deze omstandigheden mogelijk een aanslag te plegen. Dat is een risico dat we altijd lopen, tenzij we deze VIPs standaard in een pantserauto willen vervoeren zodat niemand van het publiek ze ziet. Op 9 april hebben we gemerkt dat we zelfs risico's lopen waar we van tevoren in onze ergste nachtmerries nog niet over hebben gedroomd, en toch lopen mensen vandaag weer 'gewoon' te winkelen in de Ridderhof en de andere winkelcentra. We lopen risico's, elke dag, tegen sommige kunnen we ons indekken, tegen andere niet, althans niet zonder dat wij een groot deel van onze vrijheid opofferen. Dat we schoolkinderen van 10, 11, 12 jaar moeten scannen uit angst voor een aanslag gaat wat mij betreft veel te ver. 'Heb het leven lief, en wees niet bang', is er afgelopen woensdag in het theater gezongen door Liesbeth List en William Spaaij. Zo is het!
Tot volgende week.
Reacties
Hoe zit dat tijdens de landelijke verkiezingscampagnes? Wordt dan iedereen die in een buurthuis naar een verkiezingspraatje van een fractieleider komt luisteren gescand? (Vraag me af hoe het CDA dat vorig jaar gedaan heeft op hun congres met 4500 bezoekers...) Of is daar geen risico aan verbonden?
Kan ik voortaan weigeren om in het OV te stappen? In een vliegtuig wordt dan nog wel gecontroleerd, maar in de trein of de bus? Levensgevaarlijk!! Niet doen dus!
Het Nieuwe Werken krijgt wel een totaal onverwachte wending als we voortaan digitale peuterspeelzalen gaan propageren, online de basisschool en middelbare school doorlopen, alleen nog studeren via de Open Universiteit, thuiswerken en onze boodschappen via internet bestellen, zodat we het potentieel onveilige contact met andere mensen uit ons leven bannen... of geldt dat alleen voor politici en niet voor de rest van de samenleving?
Hoe willen we leven als we angsten gaan creëren of zelfs in de illusie gaan geloven dat we zoiets als een aanslag kunnen tegenhouden?
We zouden niet met de illusie moeten willen leven dat ons nooit wat kan overkomen; dat we bij machte zijn om onszelf tegen alle kwaad te beschermen.
We moeten leren leven met voorzichtigheid en oplettendheid zonder dat we ons laten verlammen door angst.
Vroeger was het genoeg als pappa en mamma bij het naar bed gaan onder het bed keken of er geen spoken waren... nu projecteren we als volwassenen onze spoken op onze kinderen.
Hoe vertel je dit deze kinderen? Creëer je niet een hulpverleningsvraag in de toekomst? Ik wens de docenten en ouders succes bij het vinden van een niet-traumatiserende uitleg!
En natuurlijk wens ik de kinderen en hun begeleiders een heel leuke en leerzame dag!