D66 op weg naar 0 zetels
Ik loop wel even mee in de politiek maar zo zout als gisteren en vandaag heb ik het nog nooit gegeten. Een minister voert een motie van de Kamer uit, krijgt als dank een motie van afkeuring aan haar broek, die niet wordt gesteund door de meerderheid van het parlement, Democraten(?)66 zegt desondanks het vertrouwen op in het kabinet en twee D66-ministers verklaren zich in eerste instantie solidair met datzelfde kabinet.
Uiteraard maakten de oppositiepartijen hier dankbaar gebruik van. Als aasgieren, en ik kan ze het niet kwalijk nemen, zweefden ze boven het kabinet en namen af en toe een duik om even vinnig in het nog levende lichaam van hun prooi te pikken. Natuurlijk hebben de linkse partijen baat bij vervroegde verkiezingen: hun ster is dalende in de peilingen, de vruchten van dit kabinet worden zichtbaar, en dat kun je als oppositie niet hebben, dat begrijp ik.
Dat de oppositie verklaarde dat een kabinet dat steunt op een meerderheid van de Kamer, maar niet op een oude coalitiegenoot, geen draagvlak meer heeft, en kiezersbedrog is, en Verhagen die zegt dat de vorming van een nieuwe coalitie niet kan zonder tussentijdse verkiezingen, maakte dat ik mij afvroeg of ik in dezelfde democratie leef als zij. Volgens mij betekent een democratie dat een meerderheid regeert. We hebben in 2003 verkiezingen gehad. Op grond van deze verkiezingen is een coalitie gevormd. Over deze coalitie is niet de zegen van het volk gevraagd. Waarom moet dat wel bij de vorming van een nieuwe coalitie? Een meerderheid betekent in onze democratie een meerderheid van het volk. Toegegeven, een minderheidscoalitie die afhankelijk is van wisselende meerderheden is niet ideaal. Aan de andere kant is het ook wel eens verfrissend. Besluiten die worden genomen op basis van wisselende meerderheden hebben mogelijk meer draagvlak onder de bevolking dan besluiten die onder coalitiediscipline worden genomen.
In mei 2007 hebben we weer nieuwe verkiezingen, vroeg genoeg om een oordeel over de partijen uit te spreken. D66 en de oppositiepartijen waren te laf om een motie van wantrouwen tegen het kabinet in te dienen, de enige zuivere manier om een kabinet naar huis te sturen.
Ach, elk nadeel heeft een voordeel: we zijn in ieder geval van de minister van Bestuurlijk Vernieling af, en van een splinterpartij die, erg handig, een kabinet meerdere malen in zijn greep heeft gehouden. Wat moeten CDA en VVD achteraf spijt hebben van het Paasakkoord!
Uiteraard maakten de oppositiepartijen hier dankbaar gebruik van. Als aasgieren, en ik kan ze het niet kwalijk nemen, zweefden ze boven het kabinet en namen af en toe een duik om even vinnig in het nog levende lichaam van hun prooi te pikken. Natuurlijk hebben de linkse partijen baat bij vervroegde verkiezingen: hun ster is dalende in de peilingen, de vruchten van dit kabinet worden zichtbaar, en dat kun je als oppositie niet hebben, dat begrijp ik.
Dat de oppositie verklaarde dat een kabinet dat steunt op een meerderheid van de Kamer, maar niet op een oude coalitiegenoot, geen draagvlak meer heeft, en kiezersbedrog is, en Verhagen die zegt dat de vorming van een nieuwe coalitie niet kan zonder tussentijdse verkiezingen, maakte dat ik mij afvroeg of ik in dezelfde democratie leef als zij. Volgens mij betekent een democratie dat een meerderheid regeert. We hebben in 2003 verkiezingen gehad. Op grond van deze verkiezingen is een coalitie gevormd. Over deze coalitie is niet de zegen van het volk gevraagd. Waarom moet dat wel bij de vorming van een nieuwe coalitie? Een meerderheid betekent in onze democratie een meerderheid van het volk. Toegegeven, een minderheidscoalitie die afhankelijk is van wisselende meerderheden is niet ideaal. Aan de andere kant is het ook wel eens verfrissend. Besluiten die worden genomen op basis van wisselende meerderheden hebben mogelijk meer draagvlak onder de bevolking dan besluiten die onder coalitiediscipline worden genomen.
In mei 2007 hebben we weer nieuwe verkiezingen, vroeg genoeg om een oordeel over de partijen uit te spreken. D66 en de oppositiepartijen waren te laf om een motie van wantrouwen tegen het kabinet in te dienen, de enige zuivere manier om een kabinet naar huis te sturen.
Ach, elk nadeel heeft een voordeel: we zijn in ieder geval van de minister van Bestuurlijk Vernieling af, en van een splinterpartij die, erg handig, een kabinet meerdere malen in zijn greep heeft gehouden. Wat moeten CDA en VVD achteraf spijt hebben van het Paasakkoord!
Reacties