Vertrouwen
Wij leven op dit moment in een maatschappij die voornamelijk gebaseerd is op wantrouwen. Wantrouwen jegens mensen, wantrouwen jegens de overheid, wantrouwen jegens de economische ontwikkelingen, wantrouwen van de overheid jegens haar burgers.
Dat laatste is het meest storende omdat het ook het meest eenvoudig tegen te gaan is. De overheid beslist immers zelf welke regels zij vaststelt. Met het voorstel van wethouder van Wersch om de verantwoording van het persoonsgebonden budget af te schaffen heeft het college een belangrijke stap gezet en een belangrijk signaal afgegeven. In plaats van verantwoording af te leggen aan het einde van een proces, dient de overheid er voor te zorgen dat het begin van het proces zo eenduidig is vastgelegd dat controle niet langer nodig is. Dat betekent overigens niet dat we van tevoren alles in regels moeten proberen te vatten. Dat is bij voorbaat gedoemd te mislukken en leidt op zich weer tot een oerwoud van regels. Een bekend oud-Hollands spreekwoord zegt: 'Zo de waard is, vertrouwt hij zijn gasten'. Een overheid die haar handelen baseert op wantrouwen, oogst wantrouwen. Mensen zijn verregaand in staat eigen verantwoordelijkheid te nemen en te dragen. Geef ze de verantwoordelijkheid, houdt de vinger aan de pols en baseer je handelen niet op (mogelijke) incidenten. Dat geldt natuurlijk niet voor alles. Strafbare feiten zijn strafbare feiten. Soms moet je controleren. Maar te vaak is dat een standaardreactie: controle, evaluatie, woorden die erg vaak vallen. Vertrouwen geven vergt enige moed, betekent los laten, en mensen met een controledwang geven de touwtjes niet graag uit handen. Toch werkt dat het beste.
Waarom verschijnt dit stuk een dag te laat? Dat heeft te maken met het feit dat ik in het weekeinde voor een familielid geconfronteerd ben met het fenomeen huisartsenpost. Afgelopen zaterdag was Sinterklaas om 1600 uur besteld in het huis van mijn moeder in Voorburg. Mijn tante was daar ook, maar helaas hebben zij noch ik de Sint gezien. Met een geperforeerde blindedarmontsteking lag zij op dat tijdstip op de spoedeisende hulp van Antoniushove in Leidschendam. Na een operatie in het Westeinde Ziekenhuis in de nacht van zaterdag op zondag gaat het weer een stuk beter. Ik ben aangenaam verrast door de betrokkenheid die door de meeste verpleegkundigen en artsen is getoond. Dat staat in schril contrast met andere zaken die ik wel eens hoor en zie, en waarbij ik mij oprecht afvraag of sommige artsen wel het juiste beroep hebben gekozen. Kijk, iedereen heeft wel eens een slechte dag, maar de basishouding van een arts dient patiëntgericht te zijn. De arts is er voor de patiënt, niet andersom. Je dient je constant te realiseren dat het voor een patiënt meestal de eerste keer is dat hij of zij iets mankeert, en dat dat leidt tot ongerustheid. Dat het voor de arts de zoveelste keer is dat hij of zij geconfronteerd wordt met een ziektebeeld, is geen excuus voor de soms lompe manier waarop patiënten worden bejegend. Afspraken die op het laatste moment worden afgezegd, onderzoek dat slecht wordt gepland, weken wachten op een uitslag, zijn ook voorbeelden van hoe het niet moet. Nobody is perfect, ook bij de schrijver dezes gaat wel eens iets mis. Ik vraag mij ook wel eens af waarom mensen de huisartsenpost bezoeken met een reeds dagenlang bestaande onschuldige klacht. Maar op artsen moet je kunnen vertrouwen. Als je bij een arts binnenstapt, moet je er op kunnen rekenen dat hij of zij zijn uiterste best voor je doet.
De kerstboom staat bij ons weer in de kamer, de kerstfilms die ik jaarlijks bekijk (elke gek zijn gebrek) liggen klaar: It's a wonderful life, The bishops wife (oude versie), Scrooge (musicalversie met Albert Finney), Miracle on 34th Street, Santa Clause etc.. Vier tips voor de donkere dagen: de schaatsbaan op het Rijnplein, de kerstmarkt van Speeltuinvereniging Vreugdenoord op 13 december a.s., de website www.mooialphen.nl met prachtige foto's van Alphen a/d Rijn en omgeving en het nieuwe toneelstuk van Nancy Ubert c.s., gebaseerd op de film It's a wonderful life. Dat moet u allemaal gaan zien.
Tot volgende week.
Dat laatste is het meest storende omdat het ook het meest eenvoudig tegen te gaan is. De overheid beslist immers zelf welke regels zij vaststelt. Met het voorstel van wethouder van Wersch om de verantwoording van het persoonsgebonden budget af te schaffen heeft het college een belangrijke stap gezet en een belangrijk signaal afgegeven. In plaats van verantwoording af te leggen aan het einde van een proces, dient de overheid er voor te zorgen dat het begin van het proces zo eenduidig is vastgelegd dat controle niet langer nodig is. Dat betekent overigens niet dat we van tevoren alles in regels moeten proberen te vatten. Dat is bij voorbaat gedoemd te mislukken en leidt op zich weer tot een oerwoud van regels. Een bekend oud-Hollands spreekwoord zegt: 'Zo de waard is, vertrouwt hij zijn gasten'. Een overheid die haar handelen baseert op wantrouwen, oogst wantrouwen. Mensen zijn verregaand in staat eigen verantwoordelijkheid te nemen en te dragen. Geef ze de verantwoordelijkheid, houdt de vinger aan de pols en baseer je handelen niet op (mogelijke) incidenten. Dat geldt natuurlijk niet voor alles. Strafbare feiten zijn strafbare feiten. Soms moet je controleren. Maar te vaak is dat een standaardreactie: controle, evaluatie, woorden die erg vaak vallen. Vertrouwen geven vergt enige moed, betekent los laten, en mensen met een controledwang geven de touwtjes niet graag uit handen. Toch werkt dat het beste.
Waarom verschijnt dit stuk een dag te laat? Dat heeft te maken met het feit dat ik in het weekeinde voor een familielid geconfronteerd ben met het fenomeen huisartsenpost. Afgelopen zaterdag was Sinterklaas om 1600 uur besteld in het huis van mijn moeder in Voorburg. Mijn tante was daar ook, maar helaas hebben zij noch ik de Sint gezien. Met een geperforeerde blindedarmontsteking lag zij op dat tijdstip op de spoedeisende hulp van Antoniushove in Leidschendam. Na een operatie in het Westeinde Ziekenhuis in de nacht van zaterdag op zondag gaat het weer een stuk beter. Ik ben aangenaam verrast door de betrokkenheid die door de meeste verpleegkundigen en artsen is getoond. Dat staat in schril contrast met andere zaken die ik wel eens hoor en zie, en waarbij ik mij oprecht afvraag of sommige artsen wel het juiste beroep hebben gekozen. Kijk, iedereen heeft wel eens een slechte dag, maar de basishouding van een arts dient patiëntgericht te zijn. De arts is er voor de patiënt, niet andersom. Je dient je constant te realiseren dat het voor een patiënt meestal de eerste keer is dat hij of zij iets mankeert, en dat dat leidt tot ongerustheid. Dat het voor de arts de zoveelste keer is dat hij of zij geconfronteerd wordt met een ziektebeeld, is geen excuus voor de soms lompe manier waarop patiënten worden bejegend. Afspraken die op het laatste moment worden afgezegd, onderzoek dat slecht wordt gepland, weken wachten op een uitslag, zijn ook voorbeelden van hoe het niet moet. Nobody is perfect, ook bij de schrijver dezes gaat wel eens iets mis. Ik vraag mij ook wel eens af waarom mensen de huisartsenpost bezoeken met een reeds dagenlang bestaande onschuldige klacht. Maar op artsen moet je kunnen vertrouwen. Als je bij een arts binnenstapt, moet je er op kunnen rekenen dat hij of zij zijn uiterste best voor je doet.
De kerstboom staat bij ons weer in de kamer, de kerstfilms die ik jaarlijks bekijk (elke gek zijn gebrek) liggen klaar: It's a wonderful life, The bishops wife (oude versie), Scrooge (musicalversie met Albert Finney), Miracle on 34th Street, Santa Clause etc.. Vier tips voor de donkere dagen: de schaatsbaan op het Rijnplein, de kerstmarkt van Speeltuinvereniging Vreugdenoord op 13 december a.s., de website www.mooialphen.nl met prachtige foto's van Alphen a/d Rijn en omgeving en het nieuwe toneelstuk van Nancy Ubert c.s., gebaseerd op de film It's a wonderful life. Dat moet u allemaal gaan zien.
Tot volgende week.
Reacties